Die moment waarop je niet begrepen wordt,
je je alleen en dom voelt,
en alles wat je zegt niet uit maakt,
om dat niemand het zal snappen.
Omdat je toch al weet,
dat ze nooit het zelfde zullen voelen,
maar altijd vol vreuge door kunnen gaan,
zonder problemen en zonder pijn.
Ik zou wensen dat ik dat ook kon,
dat niks mij meer in de weg stond,
dat alles makkelijk was,
simpel en zonder opstakels.
Is dat dan niet wat iedereen wil?
Leven zonder vallen,
alleen maar doorgaan,
alles op een rijtje.
Maar nee misschien toch niet,
want van alle klappen leer je,
hoe het anders had gemoeten,
hoe jij de wereld kan verbeteren.
Want alles begint bij jezelf,
jij bent degene die het verschil maakt,
degene die in tweede kansen gelooft,
degene die geen vooroordelen heeft.
Als iedereen dat voornam,
om zo simpel te leven,
zou de wereld daar dan niet beter van worden?
Is dat dan echt te veel gevraagd?
Laat wat van je horen