Het ijs waarover ik schaatste

Laat me schaatsen
over je eindeloze blik,
laat me zwemmen in
je gedachten over spijt,
laat me zinken in
je dromen van verdriet,
maar hou me vast als ik op de bodem van je armen terechtkom.
Ik zie je lopen in
de doolhof van hoop,
ik zie je proeven van
de kleuren die je denkt te zien,
ik zie je luisteren naar de diepe klanken van mijn stem,
maar verblindt me met je handen als ik denk dat ik je
voor altijd kwijt ben.
Steeds verder en verder ga ik door met het voelen van je woorden,
steeds sneller en sneller klopt mijn hart als het de jouwe weer vindt,
steeds dieper en dieper val ik in een gat waar een klein
straaltje licht me tegemoet komt,
maar vang me als ik te zwak
ben om mijn vleugels van
gevoelens te gebruiken.
Hou me vast als ik
bang ben te verdrinken,
hou me vast als ik
bang ben blind te worden,
hou me vast als ik
bang ben je te verliezen,
maar laat me los als ik mijn angst heb overwonnen vrij te zijn.
Stop met praten als je
niks meer te zeggen hebt,
stop met het kijken in mijn ogen als ik ze zojuist gesloten heb,
maar als ik je nodig heb,
ben er dan altijd voor me.
Hou van me als de muren
rondom ons afgebroken zijn,
hou van me als we alle deuren
van het slot af hebben gehaald,
maar verover mijn hart pas als de zon alle kleuren van het licht heeft laten zien,
de sterren allen gevallen zijn,
en onze harten alle mogelijke vormen hebben aangenomen.
Pas dan zullen we vallen in het net die we voor elkaar hebben gemaakt,
toen het ijs,
waarover ik geschaatst heb,
nog bestond..