Ik mis de manier waarop de zon scheen
Dagen dat ik niet bang was voor de volgende dag
Alles is zo anders toen jij voor de wereld verdween
Dat ik je niet meer aanraken mag
Ik herinner de glimlach op mijn gezicht
Een klein meisje gevangen in de handen van het lot
Waazig werd het eens zo heldere zicht
Het eens zo blije hart verscheurd totaal kapot
Liefde was ooit vlinders voelen diep van binnen
Nu is het een enge angst wat niet veranderen zal
Het valt niet te beschrijven in woorden of zinnen
Jij gemene jongen gooide mij in dit diepe, diepe dal
Pijn werd vertaalt in rode strepen op mijn huid
Vele masker bij ieder persoon een ander
Nooit spreek ik meer van binnenuit
Nu weet ik zeker dat ik nooit meer verander
Ooit had ik de hoop te worden wie ik was
Weer te lachen en intens de stralen
Geloofde in het wonder dat de pijn genas
Nu weet ik niet meer waar ik de kracht vandaan moet halen
Hoe kan ik mensen vertellen waarom ik doe wat ik doe
Wie zal ooit kunnen zien dat ik verscholen zit onder deze pijn
Kom en zoek me, het leven maakt me zo ontzettend moe
Help me en breng me terug naar het meisje dat ik ooit kon zijn
Laat wat van je horen