Herfst storm

In alle stilte sluit je je ogen, stilte die je in je hoofd
niet kan vinden.

De stilte die je juist nu nodig hebt om alle gedachten
en emoties op een rijtje te zetten.

Als een herfst storm razen
de emoties door je hoofd,
verdriet, woede, frustratie,
schuld, zwakte, alles tegelijk.

Het verdriet omdat er iets dierbaars, iets moois, opeens weg is,
alsof alle vaste grond o
nder je voeten wordt weggeslagen.

Het verdriet omdat je weet dat dingen niet meer zullen zijn zoals het was.

Het verdriet omdat je geen vrede
kan hebben met hoe het gelopen is.

Het verdriet wat zich omzet in woede, woede die eruit wil maar die
je er niet uit wil laten,
omdat je weet dat het de verkeerde manier is om jezelf te uiten.

Woede die je zelf niet eens
kan verklaren…
maar die er toch is.

Frustratie omdat je van jezelf
weet dat je het misschien
aan hebt zien komen,
maar je hoofd in het zand hebt gestoken.

Frustratie, omdat je geen vrede
kan hebben met de situatie.

Frustratie vanwege het feit
dat je alles tegelijk voelt,
maar juist nu rust wil hebben.

Frustratie omdat je niet weet
waar je aan toe bent,
je wilt alle kanten op rennen,
maar weet ook weer niet waarheen.

Het schuldgevoel wat je
jezelf onbewust en misschien
ook wel onterecht aanpraat.

De twijfels of het schuldgevoel op
de een of andere manier terecht is, omdat je het aan hebt voelen komen, maar wederom je hoofd in
het zand hebt gestoken.

Het schuldgevoel, omdat je van
jezelf weet dat je er wat
aan hebt kunnen doen,
maar dit niet hebt gedaan.
Dat heet dan weer naïef.

Zwakte, zwakte omdat je van jezelf dacht dat je een sterk persoon was, maar toch voel je jezelf als
een slecht gebouwd kaartenhuis,
een klap en je stort in elkaar.

Zwakte die zich net als
het verdriet uit in tranen,
hoe hard je het ook probeert
tegen te houden.

Zwakte die je nu niet wil voelen
en ook niet wil uiten.
Je wilt sterk zijn,
sterk zijn voor jezelf,
sterk voor de buitenwereld.

Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt, maar juist die tijd lijkt
nu met halve snelheid te gaan.

Tijd die je nu gaat gebruiken
om al je gevoelens weer op de juiste plek weg te stoppen.

Je wilt ook vooruit kijken,
want je zal de zon niet zien
opkomen als je doelloos naar
de plek blijft staren waar de
zon is ondergegaan.

Maar juist op die plek bevindt
zich zo veel moois dat al het
andere nog even niet belangrijk is.
Tot die tijd, rest er niks anders
dan afwachten tot de storm is uitgewaaid…