Duizend parels

Kim kijkt door het raam
de wereld lijkt haar te vergeten
Voor veel mensen is
een hap eten heel gewoon
de normaalste zaak van de wereld
“welke wereld?” roept het meisje en “welke hap”
liever heeft ze een slank figuur

Het gaat niet lekker met je,
je raakt jezelf kwijt
Iedereen geeft om jou
maar jij wilt geen hulp.
Door de glazen wand wordt jij verblind het spiegelbeeld is vertekent.

Ze is moe en de spiegel
geeft haar kracht
Duizend parels verlichten
haar meisjeskamer
ze hoort een stem uit het duister.
Kim spreidt haar armen
alsof het vleugels zijn
het is tijd om te gaan..

De lucht wordt donker
en de regen komt met
bakken uit lucht.
Haar kamer blijft kil
en verlaten achter.
De spiegel breekt in stukken,
haar lieve beer valt
van zijn plank en verwond
zich aan de scherven.