Ik grijp in het ontastbare, het hoge dat je niet kunt zien
Waar is het geluk, de liefde,
bestaat het dan toch misschien
Te laag zijn de levens die ik niet kan begrijpen, die mij niet willen kennen, die ik laat gaan waar ze zijn
Wat is een mensenleven dan een gevoel, zo groot voor ieder,
maar in deze wereld o zo klein
Een begrip is ons gevoel,
een streven naar een doel
Een krenk, een lach
Een moment van bezinning
Het uitzien of het afzien
naar alweer een nieuwe dag
Niemand weet niemand kan
De tijd begrijpen, stoppen
De pijn, de liefde
Het geluk, het verdriet
Je moet er maar mee leven
Beheersen, begrijpen kun je het niet
Wat nu is, is wat niet blijft
Herinneringen stapelen zich op
In ieder mensenleven
Is wat nu is, wat niet blijft
Begraaft de herinneringen na een tijd
Vormt een heel nieuw bestaan
In een heel nieuw mensenleven
Gaat het gevoel zo ver door
Of blijft het maar heel even,
een mensenleven…
Laat wat van je horen