Carpool

Voortaan als ik langs d
eze carpool rij,
zal ik denken aan het verhaal
van jou en van mij.
Veertig minuten, alleen praten,
maar zo intensief.
Je was al mooi, en verstandig
maar je was nu ook zo lief.
Alles wat we bespraken klonk standvastig en rationeel.
Maar onze lichaamstaal was anders
en de stiltes waren emotioneel.
Mijn verstand zei dat jij
nooit voor mij zou kiezen.
Terwijl mijn hart schreeuwde dat het je niet wilde verliezen.
Het spookje voorbij,
nog voordat het was begonnen.
Een strijd die door niemand kon worden gewonnen.
Jij met je man en ik met mijn vrouw.
Ooit beloofden wij hen eeuwige trouw.
En dat zeiden we te blijven respecteren.
Maar diep in me riep een stem
dat ik het nooit zou accepteren.
Het idee dat er iemand zo mooi is,
zo lief met zoveel klasse.
Waarvan ik zou willen dat ze perfect bij mij blijkt te passen.
Dat ik je nooit zal kunnen troosten, of zo maar in mijn armen kan sluiten.
Dat je nooit naast me ontwaakt
in het zonlicht van buiten.
Alles wat ik droom dat
je meemaakt met mij.
Wens ik je toe met hem aan je zij.
Dan weet ik zeker,
wordt jij de gelukkigste vrouw.
En ik denk, bij de carpool,
aan toen, aan mij en aan jou.