Wortel

Langzaam gaan we allemaal dood
jij als laatste; helaas
de groeten doen aan;
duizenden lichamen
waaronder je moeder; vader

ik snap niet waarom men begrijpt;
de dood
het leven slijt van me af
langzaam zak ik naar beneden;
de rimpels en plooien van mijn huid

je raakt haar voorhoofd aan;
ze beweegt; maar luistert niet
je duwt haar gezicht in het zand
ze is dood jouw moeder; aardedonker

naast haar; voormalige echtgenoot; vader
onder een regen van bladeren
je ruikt, wat ooit is geweest
een walm van geluk en verdriet

samen rottend ouderschap
het laatste zaad verschiet zijn wortel