Gedicht over autisme

Ik voel me net als het spook van de opera een rariteit in de realiteit!
Met zijn masker probeerd hij zijn mismaaktheid te verbergen voor de boze mensenwereld.
Mijn lichaam dient als masker, maar van binnen ben ik anders dan de rest.
Maar snel kwamen ze dat erachter en toen werd ik gepest.
Ik heb geprobeerd om net als ieder ander te zijn en droeg een onzichbare masker op mijn gezicht.
Maar zodra mensen je beter bekijken valt het masker af en vinden ze je een maf wicht.
De moderne mens vind alles wat anders is raar en dat is helaas waar!
Net als het spook van de opera wordt ik soms als een rariteit behandeld en dat vind ik naar.
Net als hij haat ik de mens die mij niet ziet als een persoon.
Hoe ik soms denk en zo vinden ze bij mij heel vaak ongewoon.
Als ik iets niet goed kan dan zeggen ze tegen mij: Jij bent een rare boon.
Maar waarom vinden mensen alles wat anders is maf.
Voortaan zet ik mijn masker af,
en mag iedereen weten wie ik ben,
En als ze mij nog steeds achterlijk vinden dan zeg ik: Nou en!