Het is nu bijna een jaar geleden,
Dat ik bij een kruispunt werd aangereden.
Het is moeilijk te beschrijven wat het met me heeft gedaan.
Het leek wel als of mijn leven stil zou staan.
Vaak voelde ik me machteloos
Ja, dat gevoel maakte me opstandig en boos.
Vaak was ik moe en had veel pijn
De grote vraag was: ”kan ik ooit nog mezelf zijn?”.
Aan de buitenkant was er niks te zien
Vandaar dat onbegrip van andere, misschien?
Dat doet van binnen erg veel pijn.
Want ik wil niet zwak, maar sterk zijn!
Ik werd aangemeld bij de gezonde zaak
En dacht: “drie keer in de week is dat niet te vaak?”
Maar het is voor een goed doel,
Dat ik me fysiek en psychisch weer beter voel.
Zonder tegenslag ging dit niet.
Had weer meer pijn en daardoor ook verdriet.
Ik wilde alleen maar vooruit gaan!
Letterlijk en figuurlijk sterk in mijn schoenen staan.
Er werd me geleerd om voor mezelf op te komen.
Dat lukt nu nog niet echt, ik kan er alleen nog maar van dromen!
Ik moet nog heel veel leren.
Ik moet meer kunnen accepteren!
De tijd van de therapie zie ik als een brug
Ik wil alleen nog naar voor uit en niet meer terug!
Een brug naar de toekomst, vanaf het verleden
En midden op die brug is het heden!
Al ben ik nog lang niet aan de overkant
Ooit sta ik met beide benen aan de goede kant.
Al gaat dit met vallen en opstaan
Ik ga er voor, ik ga er tegen aan!
Door jullie spontaniteit ben ik er tegen aangegaan
Jullie hebben mij nooit in de kou laten staan.
Er wordt door jullie met veel geduld en liefde gewerkt.
Dit heb ik persoonlijk ervaren/ gemerkt.
Laat wat van je horen