Helemaal alleen liep ze naar de oceaan
Waar zij in de verte een schip zag gaan
Mijmerend gingen haar gedachten
Naar alles wat haar nog stond te wachten
Het water kriebelde tussen haar tenen
Waar schelpen in het zand verdwenen
Zou ze door lopen of blijven staan?
Om het schip verder te zien gaan!
Ze besloot het leven te omarmen
En liet de zon haar hart verwarmen
Zij nam zijn licht op in haar leven
Dat gaf haar reden tot overleven
Bij het zicht van de opkomende maan
Wiste ze nog slechts een traan
Het schip verdween aan de horizon
En de oceaan zong haar chanson
De lucht kleurde ultramarijn
Zij keerde zich van de vloedlijn
Met een glimlach op haar gezicht
Verdween ze in het avondlicht
Laat wat van je horen