Pijngrens

Er wordt naar je gestaard
veroordeeld door de maatschappij
duizend gedachten door je hoofd
en de hoop: dit gaat voorbij

De verlichting lijkt zo eenzaam
Ze zeggen: je bent niet alleen
toch gebeurt het elke keer weer
dan komt het onbegrip
wat ging er toch door je heen?

Dan weer op een donkere kamer
het licht brandt
maar eigenlijk zie ik dat niet
het enige dat telt
zit diep binnenin me
wanhoop, opgekropt verdriet

Ik probeer echt wel te praten
Het gaat meestal niet zoals ik wil
schrijven gaat nog
steeds vaak veel beter
want ik ben van nature heel stil

Ik weet niet eens meer
hoe het is gekomen
het begon al vanaf heel erg klein
Ik voel me verloren,
vergeten dat gaat weg met de pijn.

Ik vraag me af hoe het kwam
Dat knagend verlangen naar de dood
misschien omdat de hoop
dat dit ooit voorbijgaat
is iets dat ik toch altijd uitsloot

Slapend leer je langzaam vergeten
Vergeet de tijd die
langzaam voorbij kroop
iets breekbaars wordt altijd beschermd
Maar wat is fragieler dan hoop?