Het ijsblok tinkelt in de glazen
Als er paarden komen rennen
En onder ons scheurt aarde open.
Waarom hoor ik je niet meer?
Ik pak je hand maar er zijn schokken
Mijn hoofd zit barstensvol met kleuren
Daarna kan niets echt meer bewegen.
Waar is je kleine hand naartoe?
Ik droom van heel veel vreemde dingen
Van stemmen die dichtbij en ver zijn
En er is pijn die me komt halen.
Alleen maar pijn en stof dat voel ik.
Waarom zie ik nu honderd ogen
En ronde ronde stille hoofden
Daar in die witte zachte kamer
Ben jij nu echt voorgoed verdwenen?
Het nieuwe leven is gekomen
Een leven waaraan ik zal wennen
De stilte en de pijn die blijven
Maar jij zal nooit je hand meer geven.
Laat wat van je horen