Ooit zal ik het leren

Alles doet pijn,
pijn van binnen en van buiten
Ik had het vroeger in me,
maar kan me nu niet meer uiten
Veel opgekropte verdriet,
dat wil ik nu wel is kwijt
Maar achteraf weer denken,
nu heb ik weer spijt
Ik schaam me voor de tranen,
de tranen over me wangen
Waarom heb ik dat niet in me,
ik heb zoveel verlangen
Een lekkere babbel over al het onrecht, alles wat pijn doet
Maar al begin ik dan te praten,
dan voel ik dat mijn hart bloed
Ik hoef dit niet te delen,
ze begrijpen me toch niet
Waarom zou ik iets vertellen, als niemand mijn verdriet niet ziet
Vraag maar is hoe het gaat,
hoe ik me van binnen voel
Misschien dat ik dan een traan laat, dan weet je wat ik bedoel
Kon alles maar eens anders zijn,
dat we het verdriet niet zien
Misschien kon ik me dan is anders voelen, zoals anderen misschien
Ogen die prikken en de tranen die lopen, fluiten over de straat
Hier kan ik nog niet in geloven,
maar ik weet dat het bestaat
Ooit zal ik eens leren,
uit mezelf lekker te praten
Maar eerst moet ik mijn verleden, eens achter mij kunnen laten
Niet alles zal ik vergeten,
dat heeft een plek in mijn hart
Maar nog niet alles kan ik verlaten, maar ik voel wel de smart.