Geen uitweg

Ik wil weg van deze aardkloot,
weg van mijn verdriet.
Weg van alle problemen,
alleen jij ziet dat niet.
je ziet me lachen,
en vooral vrolijk zijn.
Maar van binnen huil ik,
het is allemaal maar schijn.
Iedere lag gefaked,
iedere blije bedoeling was nep.
Ik zie zelf niet meer in,
wat ik nog aan dit leven heb.
Je kunt nu zeggen:
Stop, doe het niet!
Maar jij hoeft het niet te voelen,
al dat verdriet.
Het gaat je langzaam irriteren,
tot je er gek van wordt.
Ik kon mezelf niet meer in de hand houden,
en ben toen emotioneel volledig ingestort.
Tranen stroomde over mijn wangen,
het mes liggend in mijn hand.
Eventjes wat het net,
of ik in een andere wereld was beland.
Ik zette het mes op mijn pols,
en langzaam ook een snee.
Dieper en dieper sneed ik,
was met het kleine krasje niet tevree.
Het bloedde hevig,
maar het voelde goed.
Net of al mijn angsten ineens weg waren,
bij het zien van al dat bloed.
Ik voelde dat ik slapper werd,
en nam een zucht voor de laatste keer.
het werd zwart voor mijn ogen,
en toen..