Dat is wat het kost

Waarom zegt iedereen dat
het leven zo mooi is.
Alles loopt alijtd verkeerd
en ze doet alles fout.
Is ze de enigste die iemand mist?
Is er dan echt niemand
die van dr houd?
Als ze mompeld over plannen
van zelf moord.
Zegt iedereen: “Wel nee joh.
Doe niet zo raar!”
Maar zelf werd ze helemaal gestoord
De hulpmiddelen liggen al klaar.
Ze heeft nog zoveel
onbeantwoorde vragen.
Maar ze wou er gewoon
een eind aan maken.
Ze werd wanhopig en telde af de dagen.
Tot ze kon springen van de daken.
Ze had er gewoon genoeg van.
Ze is ook heel lang gepest.
Omdat ze anders was dan..
Gewoon anders dan de rest.
Ze wou ook zo graag
eindelijk is een vriend.
Maar ze dacht dat ze te dik was.
Dus vond ze dat ze het
eigenlijk niet verdiend.
En dan had ze ook nog die kutklas.
Ze was eigenlijk een hele lieve meid.
Maar neimand die het weet.
Ik denk dat ze dachten.. dat ze bijt?!
Het was namelijk nergens
voor nodig dat ze zo leed.
What the hell moest ze nu doen?
Niemand kwam ook maar óóit voor dr op.
Ze had nog altijd slechte herinneringen van toen..
Nooit werd haar een glimlach toegeworpen, altijd een schop.
Ze had gewoon helemaal niemand.
Niemand bij wie ze
haar verhalen kwijt kon.
Ze had een besluit genomen.
Er waren nooit mensen
die bij haar stonden.
Haar nachtmerries, bang dat ze nooit uitzouden komen, werden dromen.
Geen mensen die haar nu nog tegenhouden konden.
Ze was er zo zeker van.
Dat het nu echt móést gebeuren.
Ze kon niet meer terug.
Dus blokkeerde ze de deuren.
Nee, natuurlijk vond ze het niet fijn.
Maar het is the only way out..
Alles beter dan die vreselijke pijn.
Ineens kreeg ze het heel koud.
Geen gevoel meer in haar lijf.
Ze keek nog één keer
terug in haar leven.
Nu zette ze haar eigen
verdriet buiten kijf.
Ze wou sterven met
haar hoofd opgeheven.
Nu kwam het er op aan.
Een hele diepe snee in haar keel.
Oh My God! ze heeft het echt gedaan!
Nu werd het iedereen te veel.
Ze hadden het haar wel horen mompelen.
Maar ze hadden niet gedacht
dat ze het ook echt zou doen.
Iedereen was naar de begrafenis
aan het strompelen.
Ze groette haar, en sommige gaven haar zelfs een ‘zoen’.
De begrafenis was verdrietig,
donker en kil.
Niemand, echt niemand had verwacht.
Dat ze het op deze manier wilde.
Het was zo stil.
Toen er aan haar werd gedacht.
Ze vonden haar dagboek.
Haar leven bleek zo grauw en klote.
Haar blijdschap was al
een tijdje zoek.
Ze was ook altijd erg gesloten.
Eigenlijk moesten ze blij zijn.
Dat ze nu was verlost.
Van al haar verdriet en pijn.
Nu hadden zij zelf een ***leven.
Tjah, dat is wat het kost.
Om iemand zoveel haat
en pijn te geven!

Zeer slechtSlechtRuim onvoldoendeOnvoldoendeTwijfelachtigVoldoendeRuim voldoendeGoedZeer goedUitstekend (Nog geen stemmen)

Laat wat van je horen

*

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten