Nieuwetijdskinderen

Het is iets wat ik zoek,
op elke plek, in iedere hoek.
Wachtend op dat ene,
wat misschien nooit komen gaat.
Wat me toch steeds weer in die waas verlaat.
Alsof ik het bijna heb,
het ligt op het puntje van mijn tong.
Het haalt alle lucht uit mijn long.
Het blijft komen,
en het blijft gaan.
Het blijft in mijn hoofd bestaan.
Maar ik heb geen enkel idee
wat het nu is,
ik heb bij alles wat ik eraan doe,
het gevoel dat ik toch weer achter het net vis.
Het maakt me niet goed,
ik voel me verloren, alweer.
Het maakt me gek,
keer op keer.
Alsof ik iets heb wat anders is
als wat ieder ander heeft,
wat steeds maar aan mijn hersenen vast kleeft.
Het is een ziekte,
bedrog en om me heen.
Het laat me stiekem ook nooit alleen.
Het is een ziekte
en het gaat niet weg.
Wat ik ook doe,
waar ik ook zoek of wat ik ook zeg.