Het disrespect wat ik van je kreeg.
Door je leugens en wat je niet allemaal verzweeg.
Een film die zich maar voor mijn ogen af blijft spelen.
Diepe wonden die geslagen zijn
en niet meer te helen.
Iedere seconde, minuut,
ieder uur van de dag.
Is er bij mij geen ruimte
voor een lach.
Nu veranderd in een tikkende tijdbom, is het wachten op de dag dat ik tot ontploffing kom.
En als ik kom, dan kom ik hard.
Zonder pijn en zonder smart.
Een traan gaat nog langs je gezicht.
Het is de dood die je vindt
in dit gedicht.
Laat wat van je horen