Huilen in de wind

Mijn tranen mengen zich met de regen..
De wind wappert door mijn haar.
Urenlang zit ik te denken..
Urenlang zit ik daar maar.
Op een veldje bij het meer..
Een rustig plekje, geen verkeer..
Ik zit heel stil en heel alleen..
Geen mensen om mij heen..
Ik sta op en kijk omhoog…
Een traan druipt uit mijn oog..
Zoveel verdriet en zoveel pijn..
Zou dat morgen nog zo zijn?
De regen klettert op mijn kleren, mijn haar, mijn gezicht..
Langzaam doe ik mijn ogen dicht..
In mijn hoofd hoor ik gegil..
maar in werkelijkheid is het stil..
Mijn ogen kijken in een wereld vol haat
en ik voel woede, ik word kwaad
De wereld denkt voor geen ene meter na,
Iedereen maakt zich alleen maar druk over allerlei blabla
Mijn kleren zijn inmiddels doorweekt en ik slaak een zucht
en kijk nog een keer omhoog, naar de grijze donkere lucht
Mijn tranen houden niet meer op
Ik lijk wel een sproeikop..
Ik voel me misselijk en heb buikpijn
Het weer lijkt wel een rampenplan
Na regen komt toch zonneschijn?
Nou, waar blijft dat zonnestraaltje dan?