Het eerste lied

Er gebeurt een wonder.
Het eerste lied ontstaat.
Het wonder raakt verloren,
door strijd en drukte.
Zo ontstaat er heimwee
naar het verloren pure zijn.

Hij was
van de maan
gevallen
op een vriesheldere
Zondagochtend.

De maan was laat
die dag
daar
zij nog even,
haar grote liefde,
de zon
wilde zien.

Het was een dag
voor laat licht.

Zilveren vissen
sprongen
het water uit
en
zagen hem vallen
totdat
de zon,
de maan wegstuurde.

Wilde meisjes dansten
de vroege dauw
en zongen
over
blauwe kikkers
en
prinsen die hen
zouden ontvoeren
op snelle jakkerende paarden..

Een bronzen klok
sloeg te vroeg
en
maakte de dag langer.

En opeens
was het Lente.
Het was Lente
zoals
het nog nooit
Lente was geweest.

Zelfs de oude
sjachrijnige koning
blaatte als
een vrolijk schaap
en trok
na jaren zijn
bruinvervuilde pyama uit
om
met het eerste lied
mee te zingen.

Hij was van
de maan
gevallen
om
het eerste lied
te zijn.

En later
veel later,
nadat
gruwelijke oorlogen
en pijn
de mens geschonden had,
werd met
bloeddoorlopen ogen
en verstomde mond
onder
het schrale licht van
een hopeloze maan,
het eerste lied
gezocht,
door
ontstemde zangers,
jong vroeg overleden componisten,
woordloze dichters en
vele andere goudzoekers.

En soms
heel soms
voel ik
een minieme flard
van
het eerste lied.
Dan huilen mijn oren
en weet ik,
door
een knipoog
van de maan
dat
ik gezegend ben.