Veel te knap voor zo’n verdorde toon
die, nagalmend in diffuse sigarettenrook,
aan mij gericht lijkt te zijn.
Ik spoel terug naar daarnet,
toen jazz de tent verwarmde
(en geen verwarde pistolenrap)
en zie hoe jouw ogen daadwerkelijk twinkelden.
Ja, ik verwachtte antwoord, verwonderd,
vertederd misschien;
zoete witte wijn
zou ik je kopen,
een pilsje voor mijzelf.
Maar je ogen zijn
raadselachtig vernauwd,
je neemt een slok te ferm
geurende brandy -cola
en met een stem die argeloze
finesse doet vermoeden zeg je:
‘daar doe ik niet aan mee’.
Laat wat van je horen