Nog een paar minuten slechts
Zijn stem klonk hees
Zij kon niet meer dan knikken
Hun houding schuw en angstig
Hoe kon zoiets hun leven vullen
Dagen geteld en wisselend van kleur
Dankzij doorschijnende schaduwen
De gestalten werden kleiner
Overlopend van welwillendheid
Troebel vuil water
In stinkende tonnen
Daar werd hij woedend van
Het werd hem lichter
Reeds lang was hij opgegeven
Zij hief haar hand
Streelde over zijn haren
Een verlangen te helpen
Zacht kuste zij zijn lippen
In stilte gleed hij weg.
Laat wat van je horen