Een spiegel viel in scherven.

De spiegel viel uit me handen van schrik,
En zo kwam ze weer in leven, mijn andere
ik.
Het gebeurde allemaal weer , ik kon het gewoon niet laten.
Het is zo lang aan de gang, niemand heeft het gelukkig in de gaten.
Ik ren door de gangen van pijn en eenzaamheid.
Achtervolgd door schuldgevoelens en spijt.
Waarom gebeurt het steeds, en kan ik het niet laten staan.
Waarom moet het weer allemaal fout gaan.
Waarom verpest ik dit ook nog keer.
Ik wou dat het ophield want ik wil dit niet meer.
Het laten staan van al dat lekkere dat vol zit met calorieën en vet.
Als het zo door gaat, weet ik niet of ik het nog red.
En dan nog al die mensen zeuren om me heen.
Ik sluit me voor ze af en ben liever alleen.
Ze begrijpen mijn ander ik niet.
Dat doet mijn zoveel pijn en verdriet.
Zij hebben dit gedaan
En nu laten zij mij alweer links staan.
Nu dat het eindelijk zo ver is,
Heb ik het volgens hen weer eens helemaal mis.
De gang lijkt nog zo lang maar ik zal blijven lopen.
Ondertussen zal ik toch ergens op het einde er van blijven hopen.
Ik hoop snel de plekken te vinden.
Waar de scherven van de spiegel zich allemaal bevinden.
Zo dat ik ze weer aan elkaar zou kunnen plakken
En ook zo weer mijn leven op pakken.