Droom naar de toekomst

Ik hoorde het orkest vrolijke liederen spelen.
Terwijl aan de andere kant
van het hek drommen mensen
zich onbewust een weg
naar het einde banen,
probeer ik de kou te overwinnen
door hoopvol aan het verleden
terug te denken.

Vaag zie ik de beelden weer voor me, zal die tijd terugkomen?

Toekomst, onmogelijk in onze gedachten.

De telling is voorbij.
Terwijl ik met de groep naar het werkkamp marcheer, vernietigt de Unterscharführer mijn droom naar het verleden. Lachend vertelt hij hoe onze familieleden brandend de eeuwigheid in zijn geworpen.

Een flauwe warmtevlaag overmeestert mijn gedachten,
het is afkomstig van
de kou van het crematorium.

Nu wordt het ons duidelijk.

Na de laatste schreeuw van vandaag,
die wanhopig overstemd wordt door het constante geluid van de motoren,
weten we dat de capaciteit
waarover Auschwitz beschikt,
weer hervuld kan worden.

Maar de laatste schreeuw
laat op zich wachten.

Vol overgave bereiken wij het gebouw met de uitgemergelde muren.

Terwijl een ieder de donkere trap afgeklommen was en de douche ruimte bereikte,

zou ook ik de droom naar de toekomst wegschreeuwen.