Krassen in mijn armen,
maar niemand die het ziet.
Verse tranen op mijn wang,
maar helpen doen ze niet.
Niemand die het serieus neemt,
de pijn steekt dwars door me heen.
Niemand die het merkt,
en alweer sta ik alleen.
Chaos in mijn hoofd,
niemand die het begrijpt.
Niemand die wilt zien,
hoeveel pijn ik lijd.
Niemand die door heeft,
dat het allemaal niet zo lekker gaat.
Maar voor ze het door hebben,
is het misschien te laat.
Iedereen denkt mij te kennen,
en verder scheelt het ze niet zo.
Maar ze kennen slechts de rol,
die ik al mijn hele leven speel.
Als 1 persoon kon horen,
wat er in mijn hoofd omgaat
en door zou hebben hoe ik me voel,
gaf die mij misschien raad.
Als 1 persoon kon zien,
wat er achter die glimlach lag.
Hoe zwak ik in mijn schoenen sta,
als iemand dat nou zag.
Als 1 persoon kon voelen,
hoeveel tranen ik heb gehuild.
Als die gene nou kon zien,
hoeveel ellende er in mij schuilt.
Maar toch zal nooit gebeuren,
dat ik huil in anders bij zijn,
of laat merken hoe slecht
ik me voel ondanks alle pijn.
Ik zal blijven vechten voor mijn leven zolang dat nog gaat.
Wachtend op de dag,
dat deze pijn weer over gaat.
Laat wat van je horen