Naar muziek luister ik elk vrij moment.
Het maakt me niet vrolijker dan ik ben,
alsof ik je daarmee, als een hengelaar,
en jij, het visje,
weer boven water zou kunnen halen.
Dat is wat ik hier telkens doe:
een gevoel in een donkere melodie
neerlaten en daarna jou
als een zilveren zin weer bovenhalen.
Zoals het een goede visser betaamt,
neem ik een foto van hoe mooi
je bent en werp je daarna terug
in de modderpoel.
Zo kom ik met lege handen thuis,
ontwikkel ik wat er overblijft.
Later, hoor ik jou spreken,
Blauwe Zilvervis,
als een cello op de achtergrond.
Laat wat van je horen