Laten wij zacht zijn voor elkander,
kind
want o, de maatloze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de waaie’ in de oude wind.
O, laten wij maar zacht zijn, en maar
niet
het trotsche woord hooge woord van
liefde spreken,
want hoeveel harten moesten
daarom breken
onder den wind in hulpeloos
verdriet.
Wij zijn maar als de blaren in de wind
ritselend langs de zoom van
oudewouden,
en alles is onzeker, en hoe zouden
wij weten wat alleen de wind weet,
kind-
En laten laten wij omdat wij eenzaam
zijn
nu onze hoofden bij elkander neigen,
en wijl wij same’ in ’t oude waaien
zwijgen
binnen een laatste droom
gemeenzaam zijn.
Veel liefde ging verloren in den wind,
en wat de wind wil zullen wij nooit
weten;
en daarom – voor we elkander weer
vergeten-
laten wij zacht zijn voor elkander,
kind
Laat wat van je horen