Het Is maar een idee.
Of het echt zo gegaan zou zijn,
ik zou het niet weten, nee.
Maar toch blijft de vage pijn.
Van het sterker verlangen
om te weten hoe was háár ik, haar ware aard.
‘K zal nooit horen haar stem, haar eigen lachen.
Geheim ligt op het dorpse kerkhof bewaard.
Haar bedoel ik, mijn eigen zus.
Mijn leven mocht verder gaan.
Toen ik mama werd, werd zij tante. Nooit bij stilgestaan, gewoon familielus.
Maar nu, nu ik dus oma word.
Besef ik, dat zij is gebleven.
Dat baby’tje, dat slechts een jaartje mocht leven.
Zusje ik mis je, hoe ouder ik word.
Laat wat van je horen