Zo kan ik niet meer leven

Ik voel me zo alleen,
nooit eens een arm om me heen.
Al heb ik nog zo een verdriet,
en iemand van wie je veel houd ziet het niet.

Omdat hij niks meer om je geeft,
niet meer van je houd.
Je loopt al jaren aan elkaar,voorbij.
Waarom moet het leven toch zo hard zijn.

Als ik mijn ogen open doe,
gaat het al niet goed.
Alleen de gedachten al,
hoe ik het staks weer brengen moet.
Ik ben verbittert,het doet zo een pijn.

Ik weet het niet meer,
ben uitgeblust,en verlang als het zo verder moet gaan
en niet beter wordt,
naar eeuwege rust.

Want zo kan ik niet meer leven,lopend langs elkaar.
Daar heb ik niet voor gekozen ,
dan gaat hij maar.