Alles ging zo razend snel
Zelfs geen tijd voor simpel afscheid
Als ik nu vandaag door het raam kijk
Denk ik je nog steeds te zien
Wandelend als de koning te rijk
Je hondje dartelend aan je zij
Maar het is slechts schijn
Er zijn enkel lege velden
en mijn gebroken hart vol pijn
Gestrand op lakens, wit, steriel,
Je bleke handen, groot en sterk
Knoestig eeltig van het vele werk
Liggen nu perkamentig broos
Voor altijd naast je stil
Je was mijn vader, je was pa
Mijn baken, rots in de branding
Nu zoals je daar roerloos ligt
Ben je weer mijn “papa”
Die ik eindeloos koesteren wil
Laat wat van je horen