Weet je het nog

Weet je het nog,
Wie zal er dan voor mij zorgen
Vroeg je je af.

Een echte vraag was het niet,
Een verontrusting evenmin.

Gewoon een zin zoals een andere
En toch weer niet
Het houdt je onbewust bezig.

Zonder dat je het weet.

Maar ik toch
antwoordde ik.

Kon ik een aarzeling bij u ontwarren
of was het inbeelding
een stille hoop?

Zien of je echt om me geeft.

Lachend praatten we verder.
Alsof er niets was gezegd.
Een verloren vloedgolf van woorden.

Maar die ene zin, die ene vraag.

Was het wel een vraag?

Wie zal er voor mij dan zorgen…

Spookte het door mij heen.

Ja, natuurlijk zal ik dan voor je zorgen.

Jij alleen,
Ik alleen,
Dat kan toch niet.

Ja, dan wil ik voor je zorgen,
Je omarmen
Je cocoonen.

Dan wil ik bij jou zijn
Niet zomaar.

Omdat ik om je geef.

Alleen..

Ik weet niet of ik er dan nog zal zijn.