Mijn beide handen
Grijpen naar die mooie wolk
Maar ze vleien zich weer neer
Door de onmacht
Kracht trilt van onweten
De idealen leggen een knoop
In mijn hart
Pijn vloeit over mijn wangen
Terwijl mijn dromen
Me weer naar die mooie wolk voeren
Mijn kussen neemt de pijn even over
Maar alleen tot mijn ogen
Enkele uren later
Naar de werkelijkheid staren
En mijn lichaam zich optrekt
Aan die mooie dromen
Die zich helaas laten verjagen
Door de koude waarheid.
Laat wat van je horen