Elke dag dezelfde vraag,
wat wordt mijn stemming vandaag?
Elke dag die onzekerheid,
raak ik mezelf weer eens kwijt?
Ik ben zo onvoorspelbaar,
zo kwetsbaar,
zo breekbaar…
Eén woord, één gedachte, één gebeurtenis al is het maar klein,
kan voor mij het omslagpunt zijn.
Van mezelf naar heel erg depri,
zodat ik het leven niet
meer zitten zie.
Of naar te vrolijk, te druk,
te uitgelaten, te spontaan,
kan dan even de hele wereld aan.
Het is puur een uiting
van innerlijke pijn,
verdringen, verbergen, ontkennen, door niet mezelf te zijn.
Weet dat ik bij mezelf blijven
moet,snijden, eten, kotsen…
als het maar pijn doet.
Dan voel ik, dus ik ben!
Ben iemand die ik zelf amper ken.
“Ga weg! Rot op! Laat me alleen!”
Ik bedoel: “Kom hier,
sla je armen om me heen!”
Twee sterke armen om in te schuilen,
brede schouders om op uit te huilen.
Als de tranen dan beginnen te stromen,
kan ik tot mezelf komen.
Mezelf, een lief persoon,
maar bepaald niet gewoon.
Te moeilijk om dat uit te leggen,
‘prettig gestoord’,
zal ik maar zeggen…..
Laat wat van je horen