Ik zal vandaag
een gedichtje schrijven.
Omdat ik nu gewoon
niet meer bij je kan blijven.
Naar jou gedachtes blijf ik vissen.
En jouw liefde zal ik nu voor altijd moeten missen.
De waarheid word nu weer schijn.
Het was blijkbaar toch de pijn.
Ontroostbaar lijkt het nu wel.
Nu ik jou nooit meer vergezel.
Bij mij was het lichtje
nog niet gedoofd.
Maar jij hebt er nooit
echt in geloofd.
Had jij er een echt reden voor.
Of was het de moed die jij verloor.
Nu ik dit aan het schrijven ben.
Valt mijn eerste traan
weer op mijn pen.
Begrijpen zal ik het niet.
Want dit is nu ware verdriet.
Laat wat van je horen