Voor aan de klas, o nee,
’k sluip nu maar gauw naar de wc,
Makkelijker gezegd dan gedaan,
’t lijkt een eeuwigheid om er even te staan.
’K weet dat het moet,
kijkend hoe de rest het doet,
doe niet zo maf,
je bent er zo weer vanaf.
De spanning maakt me moe,
liever niet trots van achteraf,
dan dat ’k dit doe,
toch voel ’k me laf.
’K zeg; ga maar voor,
’k heb de opdracht nog niet helemaal door,
’k wil niet in paniek raken,
maar ik ben bang om fouten te maken.
De verwachtingen drukken op mijn schouder,
steeds word ik maar weer ouder,
ondanks de druk hou ik moed,
‘k zeg; het gaat goed.
maar eigenlijk gaat het niet,
is er dan niemand die het ziet?
Kon de tijd maar even stil staan,
‘k heb tijd nodig om te verwerken,
hoe de dingen gaan.
Als ‘k kan zijn wie ik ben,
bij de mensen die ‘k goed ken,
voel ik me veilig en vertrouwd,
wat ik het liefst zo lang mogelijk vasthoud.
Als ‘k de strijd van binnen,
wanneer ik sterk genoeg ben,
kan overwinnen,
en mijn talenten erken.
Zal ik stralen als een zon,
trots dat ‘k mijn angsten overwonnen kon.
Laat wat van je horen