Dwalend door het duister
Voor mijn ogen is alles zwart
In de verte hoor ik gefluister
Mijn gedachten zijn verward.
Er lijkt geen eind te komen
Aan de flitsen in mijn hoofd
Alle kapot geslagen dromen
Hebben mijn levensvuur gedoofd.
Het lijkt of niets me kan bekoren
Mijn hart voelt enkel nog maar pijn
Een nieuwe traan wordt weer herboren
Terwijl het zo anders had kunnen zijn.
Stilte is het enige dat is gebleven
Geluk is echt verleden tijd
Ik heb de kracht niet door te leven
In deze ondraaglijke eenzaamheid.
Omgeven door al mijn ellende
Zit ik terug getrokken in verdriet
de tijd glijd langzaam aan me voorbij
en een betere toekomst zie ik niet.
Mijn strijd is nog niet gestreden
Maar wat heeft het nog voor zin
Want balancerend langs de afgrond
Kijk ik zo de diepte in.
Laat wat van je horen