Sonate voor twee lichamen

De witte lakens ruiken naar jasmijn,
twee lichamen vragen
naar elkaar, naar liefde.
Het raam staat open
voor de lichte bries
en de nacht die binnensluipt,
geruisloos en verwonderd.
Enkel nog het tumult
van het genot
van twee vurige lichamen
die samen het bed,
de duisternis
en zichzelf delen
tot de ochtend klaart.

Op de witte lakens
resten nu vochtige sporen
van twee gekoelde lichamen.