Soms kan het moeilijk zijn te uitten wie je werkelijk bent.
Dat je jezelf niet zo ziet,
zoals iedereen je kent.
Je voelt je soms heel erg alleen.
Zelfs op een plaats
met vele mensen om je heen.
Altijd op je hoede
te zijn voor gevaar.
Dat mensen je niet mogen,
en dat voelt naar.
Wetende voor jezelf
dat je nooit de mooiste zal zijn.
Er elke dag aan te worden herinnerd doet het meeste pijn.
En dan is er een dag
waarop je iemand ziet.
Die een einde kan maken
aan al je verdriet.
Hij weet hoe je bent,
en hoe je je voelt.
En is dan ook de enige
die weet wat je bedoeld.
Betere vriendschap vind je niet snel.
Wat hij ook zegt,
je gelooft hem dan wel.
Door hem voel je je veilig,
en al is hij maar een vriend.
Je hebt alles voor hem over,
omdat hij dat verdiend.
Bij moeilijke beslissingen
sleept hij je er door.
En als je hem bedankt,
zegt hij:daar zijn vrienden toch voor?
Maar dan komt de dag,
dat je vriendschap verwart.
Je word verliefd op hem,
hij raakte je hart.
Doordat je hem kent,
en weet dat hij je zo niet ziet.
Breekt opnieuw je hart,
en stik je van verdriet.
Je ziet hem veel,
en dat voelt dan zo goed.
Iedere dag zie je weer
hoe lief hij toch doet.
Ondertussen is dan weer daar die pijn.
Het leven was makkelijker,
als hij er niet meer zou zijn.
Maar ook zonder hem leven,
dat zal niet gaan.
Want dan zou de vriendschap ook niet meer bestaan.
Je weet dit moet stoppen,
maar je weet echt niet hoe.
Voor deze problemen,
ging je normaal naar hem toe.
En je kent zijn gevoelens,
en weet je maakt geen kans.
Had je hem maar niet gekend,
dan ontsprong je de dans.
Hij ziet je toch niet staan,
niet op die manier.
Toch zijn aanwezigheid doet
je veel plezier.
Hij vind je niet mooi,
en dat doet je zeer.
Want dat pijnlijk gevoel,
had je eerst door hem niet meer.
Het maakte hem niet uit hoe je was.
Dat dit alleen uit vriendschap komt, merk je nu pas.
Uiteindelijk is hij
net als iedereen die je zag.
En voelt het weer net
of geluk niet bij jou zijn mag.
Laat wat van je horen