Langzaam maar zeker
sluipend als een vos
gaan mijn levensdagen
met onzekerheid voorop
ziek en ellendig
moet ik elke dag
proberen om net te doen alsof
iedere ochtend zie ik uit
naar het einde van de dag
maar soms komt er geen einde
aan de dag
als de nacht komt
met zijn schaduw
en het licht gaat uit
kan ik niet slapen
ik ben te moe
ik moet er uit
zo gaan mijn dagen
langzaam slepen zij
zich voort
totdat mijn wereld
vergaat
en er niets meer van mij
wordt gehoord.
Laat wat van je horen