Toch speciaal normaal

Ik wist het van de eerste dag,
Van de eerste keer dat ik je zag,
Dat jij de ware voor mij was,
Het was iets dat ik in je ogen las.
Nu nog krijg ik van elke blik,
Die je op mij richt, een ware kick.
Want jij hebt van die prachtige ogen,
En het zou misschien niet mogen,
Maar van jou hou ik het meest,
Voor jou geef ik lichaam en geest,
En laat ik alle anderen waar ik van hou,
Gewoonweg staan in de kou.
Want jij bent met je mooie gezicht,
Voor mij het enige licht.
Ik denk iedere nacht,
Aan hoe lief je naar mij lacht.
En elke dag,
Aan hoe graag ik je mag.
Ik ken je nog niet lang,
Maar ben toch al bang.
Bang je ooit kwijt te raken,
Wat de grootste pijn zou veroorzaken.
En misschien hou jij niet van mij,
Je maakt me echt blij.
Je slechts even mogen aanraken,
Kan zelfs de rotste dag goedmaken.
Al is het slechts een hand geven,
Die aanraking doet me herleven.
Ik heb echt nooit iemand gekend,
Die is zoals jij bent.
Zo uniek en speciaal,
Maar toch heel normaal.