Hij keek met grote ogen
naar zijn zusje
die daar zat
zonder te bewegen
staarde ze voor haar uit
Hij voelde
zijn tranen opkomen
maar kon niet huilen
kon niet schreeuwen
kon helemaal niets doen
Hij probeerde
zich te bewegen
maar de tijd leek
haast wel stil te staan
de beelden
flitsten voorbij
als een film die
zich opnieuw afspeelde
maar er geen einde was
Hij voelde dat
hij vastgeketend zat
in de tijd
terwel zijn zusje
hem nodig had
Kon hij er niet
voor haar zijn
zoals hij haar beloofd had
het enige
wat hij kon
is praten
3 kleine woorden
kon hij zeggen
Hij herhaalde de woorden
en keek ondoordringbaar
naar het meisje
dat hij bijna
niet meer herkende
“Het spijt me”
Laat wat van je horen