Te vlug moeten oordelen

” het ” gordijn,
die zich te laat opent en je het licht laat zien.
De manier daarvan bevalt me totaal niet.
Je fouten dan daarna toe laat geven en je weer een
soort van naar het goede pad laat streven.
Maar toch probeer ik me erin te verdiepen en
elke x als het weer gebeurd, sla ik het op in me
lange termijn geheugen en probeer zo min mogelijk
te piepen. Toch zal je me horen kreunen en zeuren
en zelfs ik kan dat niet goed keuren. Want niet alles
wat je doet sta je volledig achter, je staat niet met 2
voeten op de vloer en zweeft telkens wat zachter,
daarna val je rustig of juist hard op de grond, je beseft
wat er is gebeurd. Maar van fouten leer je en dat is
gezond. Ik ben nu bijna zeventien en het geluk ligt
eigenlijk aan me voeten, maar zodra ik weer ga zweven
heeft het geluk onder myn voeten ook geen leven,
omdat het de bedoeling is dat er druk op staat, zodat
je volledig voor je geluk gaat. Dat je op let wat je doet
en zegt, dat je voor je doel gaat en het er niet zo snel bij
neer legt. Myn boodschap hier mee is dat je niet te
vlug moet oordelen, mensen staan niet volledig achter
hun beslissingen en dat zijn er velen.