Stilte
De kamer heeft zich gevuld met jouw stilte.
Stilte die geen stilte had moeten zijn.
Ik vraag me af hoe je zou zijn geweest
Als je zeven was, of veertien,
of eenentwintig?
Ik sluit mijn ogen
en het is alsof ik je voor me zie.
Je wordt ouder.
Ik zie je blonde haren.
Je hebt dezelfde glimlach als je zus,
Dezelfde mond als je moeder.
Ik kan je lach bijna horen.
Achter mijn ogen.
Ik kijk naar je, en raak je aan.
Je kleine handen,
je gezicht, je lijfje.
En ik luister of ik jouw geluid hoor,
Maar er is geen geluid,
voorbij mijn ogen.
De dood kent geen tijd en dus, is er geen tijd voor jou, behalve in dit ene moment waarin wij je proberen te vangen en vast te houden.
Voor even,
voor zo lang het kan.
En het is alsof de dood,
geen dood meer lijkt te zijn,
Want jij bent hier
en wij zijn hier bij jou.
Straks laten we je los,
maar nu nog niet.
En buiten draait de wereld door,
maar hier staat alles stil.
Laat wat van je horen