Starend voor zich uit

Heel eenzaam en verlaten,
zittend op een overgebleven steen.
Starend voor zich uit,
want nu is ze voor altijd alleen.

Vragende ogen,
met een trieste blik.
Tranen rollend over haar wang,
al die mannen in het groen,
heel de omgeving maakt haar bang.

Papa, Mama, Broer en zus,
waar is iedereen gebleven?
Zitten jullie soms verstopt
onder het puin,
moet ik hier in mijn
eentje verder voort leven?

Waarom is de grond zo rood?
en waar zijn de huizen
die er horen te staan?
Waarom zit ik hier zo verlaten?
Hoe komt het dat het zo is gegaan?

Bang en onzeker,
Haar leven en hart leeg geroofd.
Geen reden om nog blijven te leven,
Met zoveel vragen in haar hoofd.

Een kind, doelloos en verlaten,
leeft nu in haar eentje voort.
Gevoelig, beschadigd en verwaarloosd,
en heeft nog nooit van liefde gehoord.

Nog steeds zittend op een steen,
denkend hoe ze verder moet gaan.
Zoveel onbeantwoorde
vragen in haar hoofd,
starend naar een plek waar
ooit haar huis heeft gestaan.