Nu luister ik machteloos naar het refrein van jouw adem
Dat nog zweeft in de lucht van jou koude, stoffige kamer,
Met lege armen in bed alsof half mijn lichaam
Op is gestaan en gevlogen richting het licht van de maan…
En ik glimlach omdat ik jou tussen al die mensen heb gevonden,
En mijn eigenzinnig geluk rolt in tranen uit mijn ogen,
Omdat jouw lippen nu zo ver weg bewegen,
Omdat jouw handen mij zo niet kunnen strelen…
Zo leer ik de harde les van de tijd en ruimte…
En ik zie je in de verte waar ik je niet kan bereiken…
Gespijkerd met een voet aan het oude leven,
Reikt mijn hand naar jou,
al hoog in de hemel…
Maar wat stel ik me aan,
Je bent toch niet dood!
Laat wat van je horen