Psalm voor Rosette

2005 en Tsunamies namen je mee.
2006: een “brigde too far” voor jou.
Hier is het wenend siberisch kou.
De vriezeganzen zijn teruggekomen
Na hun lange vogeltrek.
Ijzel schuift voorbij hun bek.
Over de kelder van deze aarde.
Ja,bar en bibberend weer.
Nog steeds wroeten buiten oude mensen.
Terecht, zonder feitelijke wensen.
Kranten vol-ademen ongelukken.
Waarom moest ook dit bij jou gelukken?
Voor Jou is zout niet genoeg.
Ontdooien is nu nodeloos.
Het was de laatste sneeuw voor jou.
Rosette…Ro zee.Ro zee.Ro za.
Jacques Brel, weet je wel.
Ook wij glijden nu en dan even uit.
Met of zonder schaatsen.
Trappen zijn nu moeilijk te betreden.
Vele,wonden en sneden, breuken
Ijzige paradijzen,winters reizen
werden voor jou de hel.
Mensen zijn onweerbaar tegen deze deuken.
Thermische trauma’s,heet dat dan.
1 KEER blijf je niet overeind.
Het maakt mij stellig kwaad.
Maar de dood blijft een democraat.
Althans zijn macaber doen en gelaat.
Had Jij maar rendierlaarsjes
En een muts van Vossenbont.
Dan doolde jij hier nog rond.
Maar ’t leven gaat verder zijn gang…
Mijn zuster, wees niet bang.
Slaap diep en zijdig zacht.
Weet dat een nieuwe wereld op je wacht.
Dit tragisch schouwspel
Duurt heus niet meer zo lang.
En dat wist jij zeker wel.