Sneeuwvlokken, bijna gewichtloos dwarrelen langzaam
Ze kijkt ernaar vanachter haar raam
Gedachten glijden zomaar vanzelf naar het verleden
Toen de kinderen nog speelden, ze was tevreden
Ze koestert momenten als een kostbaar bezit
En neemt een vlucht in tijd in een teruggaande rit
De mooie herinneringen geven haar kracht
Te kunnen ontsnappen aan die duistere nacht
De echo’s van haar spelende kinderen verdwijnen traag
Zoals de kristallen vlokken zich verstoppen in de haag
Het kaarslichtje geeft een glinstering weer
In het glas van het fotolijstje maar brandt plots niet meer
Ze sluimert haar dromen weg in vroegere tijden
Intens verdrietig maar niet in moeizaam lijden
Wil nog blijven genieten van de jaren ervoor
De moeder die op kerst haar kind verloor
Leven en dood is in tijd als een circel gesloten
Het bestaan heeft het in passende vorm gegoten
Zo moest het zijn, ze heeft het al die tijd geweten
Nu zal kerstmis haar nimmer doen vergeten
plots verschijnt in gedachten een bekend silhouet
Het komt nader en geeft licht aan een ander facet
Het licht wordt plots helder en schittert als kristal
Het dringt tot haar door als een dansende lichtinval
Leven en dood is in tijd als een circel gesloten
Het bestaan heeft het in passende vorm gegoten
Ontkennen is net alsof het er nooit is geweest
Ontwijking is wat zij het meest bevreesd
Ze hoort weer geluid van kinds kinderen in huis
En wil genieten van hen zij voelen zich thuis
Kerstmis zal in bijzondere herinnering blijven bestaan
Toen is haar kind als een kerstengel overgegaan.
Laat wat van je horen