Onverschilligheid

Veel kinderen lijdend onder de hongersnood.
In de camera starend met een op oneindig staande blik.
Daar zit ik dan zonder mededogen,
Lekker met het bord op schoot.
En net wanneer ik de laatste hap doorslik,
Zie ik leven in hun ogen,
Levende ogen starend naar de dood.
Nu de verslaggever de problemen opsomt,
In een keurig en duidelijk verhaal,
Voel ik heel even, heel even hun angst en de pijn.
Ik betwijfel of dit ooit nog goed komt,
Dus zap ik door naar een ander kanaal,
Nooit begrijpend hoe het is om bevoorrecht te zijn.