Elke dag kwam een man
in zijn invalide wagen
over de brug er weer aan
ome Geerrit was ook zijn naam.
Zonder benen met drie honden
waarvan twee daar lagen
tussen zijn manke benen en een hond
op zijn schoot
en ook met een tas vol spullen
verdiende hij zo zijn brood.
Hij reed grote afstanden
zonder ook maar iets te verhullen
leek hij zorgenloos
door het leven te gaan
in weer en wind
leek hij wel eens op de sint.
De kinderen stonden elke dag
weer op hem te wachten
want ome geerit had altijd
heel veel boeiendste vertellen
hun moeders kwamen dan weer
wat spullen bestellen.
Hij vente langs de deur
zo was het leven voor hem geen sleur
elke dag weer keer op keer
met een lach op zijn gezicht
had hij liefde gesticht.
Ook al woonde hij in een caravan
en leefde hij van het venten
met heel wienig centen
zonder zorgen elke morgen
weer an de deur met heel veel kleur
zonder ook maar te klagen
had hij een luisterend oor.
Met zijn tas en zijn honden
viel hij op
zo raakten de mensen aan hem gewend
als vente vent
door heel veel mensen gekend.
Op een geheel onverwachte keer
was de man ome geerit er niet meer
hij reed niet meer over de brug
maar van de brug.
Laat wat van je horen