Nog nooit voel ik mij zo alleen

Te midden van alle mensen,
die zich haastig voortbewegen
Sta ik stil en kijk wanhopig om me heen
Blikken op oneindig,
niemand kijkt naar mij
Nog nooit voel ik mij zo alleen

Te midden van alle mensen,
die in stilte langs me gaan
Sta ik stil en schreeuw van verdriet
Zonder iets te horen
beweegt de massa zich voort
Er is niemand die mij ziet

Te midden van alle mensen,
die mij voorbij rennen
Zie ik bekende gezichten,
maar die hebben geen tijd
Geen uitgestoken hand
die naar me reikt
Verder haasten,
zonder een gevoel van spijt

Te midden van alle mensen,
nog steeds in hun eigen bestaan
Blijf ik aan de grond genageld, terwijl de tranen in mijn ogen staan
Ik adem diep en zoek een teken van herkenning
Maar vind deze niet
en laat mijn tranen gaan

Te midden van alle mensen,
die er niet zijn voor mij
Vertel ik mijn verhaal
en hoop op een luisterend oor
Een hartelijk woord
of liefhebbend gebaar
Maar te midden van
alle mensen krijg ik geen gehoor.